[Maleficent/Aurora fic] Along the Muddy River

Pairing: Maleficent/Aurora (Malora)

Rating: PG

Author’s Notes:

– ไปดู Maleficent แล้วความสัมพันธ์ของสองคนนี้ค้างอยู่ในหัว เลยอยากเขียนดูค่ะ /พบว่าเป็นหนังที่อยากเขียนฟิกขยายความมาก 5555 (ไม่ได้เขียน femslash มานานแล้วแฮะ…) เขียนออโรร่าไม่ค่อยถูกใจตัวเองนัก (พยายามจะเขียนตัวนางแบบพยายามจะโตขึ้นต่อจากในหนัง 55) แต่ยังไงก็ขอแชร์ไว้ ณ ที่นี้แล้วกันค่ะ

– ตอนแรกกะจะเขียนฟิกสั้นมหาสั้น แต่ทำไมมันไม่จบ งั้นตัดตอนไปก่อน… ไว้จะมาต่อค่ะ o<-< เมื่อก่อนเน้นอัพฟิกที่แต่ละบทจะยาว ๆ… แต่หมู่นี้คงอัพไปทีละนิดมากกว่า (อัพบทยาวแล้วเราจะแอบกดดันตัวเอง ฮา) ไม่ซีเรียสเนอะคะ

 

* * *

 

 

 

 Along the Muddy River

 1.

 

“ท่านแม่ทูนหัวไม่ต้องพาข้าไปนอนในวันนี้นะคะ” ออโรร่าเอ่ยขึ้นระหว่างนั่งแกว่งขาอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ที่ย้อยลงมาใกล้สายน้ำ ปละปล่อยให้ปลายนิ้วเท้าปัดผ่านผิวน้ำวารี คิ้วข้างหนึ่งของมาเลฟิเซนต์เลิกขึ้นคล้ายแปลกใจ มุมปากขยับเป็นรอยยิ้ม ออโรร่าอมยิ้ม ก้มพินิจก้อนกรวดที่อยู่ในน้ำ พลางว่า “ข้ามักจะลืมตาตื่นขึ้นมาขณะนอนอยู่บนเตียงอันคุ้นเคย ผ่านค่ำคืนที่ไร้ฝัน… หลับสนิทและสบายอย่างที่สุด ค่ำคืนส่วนใหญ่ในชีวิตของข้าเป็นเช่นนั้น… ครั้นข้าได้เริ่มปกครองราชอาณาจักรมาเพียงไม่นาน ข้าก็พบว่ามิใช่มนุษย์ทุกคนที่สามารถหลับได้เฉกนั้น” ออโรร่ามองมาเลฟิเซนต์ด้วยสายตาอ่อนโยน “ในคืนนี้ข้าปรารถนาจะครุ่นคิดอะไรก่อนเข้านอน จึงไม่ต้องการให้ท่านช่วยข้าให้ข้าหลับสนิทในวันนี้ ท่านนางฟ้าแม่ทูนหัวของข้า”

 

“โอ้ เรื่องที่อยากครุ่นคิดนั้นใช่เรื่องที่เจ้าปฏิเสธคำขอแต่งงานของเจ้าชายฟิลลิปรึเปล่า” ดิอาวัลแทรกถามขึ้นมา แต่แล้วก็ดูชะงักงันไปเมื่อมาเลฟิเซนต์ปราดตามองมาที่เขา

 

ออโรร่าหัวเราะ “ไม่ใช่เสียทีเดียวดอก… ข้า… เพียงแต่หวนคิดถึงเหล่าคำถามที่ข้ายังมิได้แสวงหาคำตอบ บางอย่างก็เป็นเพียงเรื่องเก่า ๆ… แต่ก็จริงอยู่ที่เรื่องของฟิลลิปอาจทำให้ข้าฉุกคิดหลายอย่างขึ้นมาได้ ข้ามิใช่เด็กเฉกกาลก่อน ข้าต้องตัดสินใจด้วยความคิดพิเคราะห์ของข้าเอง และรับผิดชอบต่อการตัดสินใจของตนมากขึ้น…”

 

ดิอาวัลอ้าปาก แต่แล้วเขาก็กลายร่างเป็นอีกาเสียก่อนเมื่อมาเลฟิเซนต์ขยับข้อมือ จึงเกิดเพียงเสียง แกว๊ก เท่านั้น อีกาจ้องมาเลฟิเซนต์ นางทูตแห่งเมืองทิพย์เพียงผงกศีรษะให้ ดิอาวัลจึงบินห่างออกไป ปล่อยให้มาเลฟิเซนต์ได้มีเนื้อที่สนทนากับเจ้าหญิงแห่งเมืองมนุษย์โดยไม่ข้องเกี่ยว

 

ออโรร่าหยุดแกว่งเท้ากับน้ำแล้ว พลางทอดมองทิวทัศน์เบื้องหน้า “พระบิดาของข้า…”

 

มาเลฟิเซนต์นิ่งฟัง นี่ไม่ใช่การเริ่มต้นประโยคที่ข้าคาดไว้

 

“ข้าทราบว่าผู้เป็นพ่อได้สิ้นชีวาไประหว่างการต่อสู้กับท่าน แม่ทูนหัว แล้วข้าก็ได้รู้แล้วว่าพระบิดาคือผู้ที่ขโมยปีกของท่านมา… แต่ก็ไม่เคยถามไถ่เรื่องอื่นนอกเหนือจากนี้เลย”

 

“ข้าไม่ปรารถนาจะพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้มากไปกว่าที่ข้าเคยบอกเจ้า” มาเลฟิเซนต์กล่าว สีหน้าดูนิ่งลง หากแววตายังเจือความอ่อนโยน

 

ออโรร่าเพียงมองกลับไปด้วยดวงตาไร้เดียงสาเฉกเคย ไร้คำกล่าวหาหรืออารมณ์ขัดใจอันใดแม้อีกฝ่ายจะเลี่ยงเล่าเรื่องที่นางใคร่รู้ นางเพียงแต่เปลี่ยนเรื่องไปด้วยน้ำเสียงสบายอารมณ์ “ท่านเคยตกหลุมรักใครสักคนรึเปล่า ท่านแม่ทูนหัว”

 

มาเลฟิเซนต์โคลงศีรษะ “เคยสิ”

 

ออโรร่าแย้มยิ้มและหัวเราะ สีหน้าคล้ายเด็กกำลังรอฟังนิทาน กระนั้นก็ดูเจือความฉงนสงสัยมากกว่าความกระตือรือร้น “แล้วตอนนั้นมีความสุขไหมคะ”

 

เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตามมาด้วยสุรเสียงอ่อนโยนที่นางฟ้าแห่งเมืองทิพย์ใช้กับออโรร่ามากกว่าผู้ใด

 

“เป็นช่วงเวลาหนึ่งที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของข้า ทว่ามันคงอยู่เพียงสิบกว่าปี”

 

ดวงตาของออโรร่าฉายแววสงสัยยิ่งขึ้น นางเขยิบมาใกล้ผืนดิน ก่อนจะทิ้งกายลงจากกิ่งไม้ใหญ่ เท้าข้างหนึ่งทิ้งลงบนขอบสายน้ำ ทำให้ชายกระโปรงสีฟ้าเปียกปอน – นางเป็นคนที่ไม่เคยระวังเรื่องนี้เลย มาเลฟิเซนต์คำนึง ออโรร่าจะก้าวอยู่บนโคลน เนื้อดิน ผืนหญ้า และสายน้ำตื้น ๆ ราวกับสิ่งเหล่านั้นเป็นหนึ่งเดียวกับนาง ไม่เคยหวาดกลัวที่จะเปรอะเปื้อน ไม่เคยหวาดกลัวที่จะถูกทำร้าย

 

ออโรร่าโถมเข้าไปกอดรอบลำคอของมาเลฟิเซนต์ นิ้วมือเล็กบางสัมผัสเส้นผมของนางฟ้าแม่ทูนหัวที่ครั้งหนึ่งเคยถูกซ่อนภายใต้มกุฏทมิฬ

 

“ช่วงเวลาเช่นนี้มีความสุขเท่าคืนวันเหล่านั้นไหมคะ” ออโรร่าถาม

 

ก่อนที่มาเลฟิเซนต์จะทันได้ขยับตัว สตรีเบื้องหน้าก็ผละออกเสียก่อน

 

ออโรร่าหลุดสรวลหัวเราะเป็นทำนองเดียวกับสายลม แม้จะมีท่าทีขัดเขินกึ่งลนลานเล็กน้อย “ข้าหมายถึง—แม้ความรู้สึกคงไม่เหมือนกัน—ก็หวังว่าตอนนี้ท่านจะมีความสุขสงบที่สุด… ด้วยตั้งแต่ข้าจำความได้ การได้อยู่กับท่าน ณ เมืองทิพย์นี้เป็นช่วงเวลาที่ข้ามีความสุขที่—”

 

“มีสิ” มาเลฟิเซนต์ตอบ ไร้ซึ่งความลังเลในน้ำเสียง หากดวงตามองออโรร่าอย่างพินิจ ก่อนจะพูดเสริมขณะที่ดูเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ “แต่ก็ถูกของเจ้า… ความรู้สึกมันไม่เหมือนกันกับเมื่อกาลนั้นที่ข้าเคยตกหลุมรักครั้งแรก”

 

เสียงสรวลพลันสะดุดหยุดลง บางอย่างในประโยคนั้นทำให้ออโรร่าได้แต่นิ่งงันมองมาเลฟิเซนต์อยู่ครู่หนึ่ง กระนั้นนางก็ขยับยิ้มอีกครั้ง หากรอยยิ้มนั้นดูต่างจากรอยยิ้มปกติ ราวกับทำนองดนตรีในภาษากายของนางกำลังบรรเลงอย่างติดขัด นางเพียงแต่ค้อมศีรษะให้มาเลฟิเซนต์ พลางว่า “อากาศเริ่มเย็นขึ้นแล้ว ข้าขอตัวไปนอนก่อนนะคะ” เมื่อนางยิ้มกว้างให้มาเลฟิเซนต์อีกครั้งก่อนจะหมุนกายจากไป ทำนองดนตรีของออโรร่าก็หวนกลับมาลื่นไหลอีกครา เริงรื่นระคนนุ่มนวล ราวกับไม่ได้มีสิ่งใดรบกวนจิตใจของนางก่อนหน้านี้เลย

 

มาเลฟิเซนต์เพียงแต่ยืนนิ่งข้างสายน้ำ นัยน์เนตรมองตามเกศาทองที่เปล่งประกายในแสงจันทร์

 

 

 

 TBC.